به گزارش
خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از سیستان و بلوچستان، نماز یک عبادت است که در نگاه اول، از الفاظ و حرکاتی خاص تشکیل شده و در ساعاتی معین ادا میشود، اما با نگاهی به کلام قرآن و ائمه معصوم، درمییابیم که عملی فراتر از یک عبادت است.
رسول مکرم اسلام میفرماید «مَثَلُ الصَّلاةِ مَثَلُ عَمودِ الفُسطاطِ؛ إذا ثَبَتَ العَمودُ نَفَعَتِ الأطنابُ و الأوتادُ و الغِشاءُ، و إذا انكَسَرَ العَمودُ لم يَنفَعْ طُنُبٌ و لا وَتِدٌ و لا غِشاءٌ»، نماز همانند ستون خيمه است؛ اگر ستون محكم باشد، طنابها و ميخها و چادر كارآيى دارند، اما اگر ستون بشكند، نه طنابى به كار مىآيد و نه ميخى و نه چادرى.
امام صادق(ع) میفرماید « كسى كه از حق دم مىزند، با سه ويژگى شناخته مىشود: ببينيد دوستانش چه كسانى هستند؟ نمازش چگونه است؟ و در چه وقت آن را مىخواند؟
نماز، رابطه قلبی و عملی با خداست؛ معجونی است از تمام حرکاتی که برای انسان وجود دارد از ایستادن، نشستن، خم شدن، دستها را حرکت دادن، پاها را راست و خم کردن و زبان را با الفاظ گوناگون به حرکت درآوردن، یعنی انسان در تمام حالات در یاد معبود فرو میرود تا تمام اعضای او رنگ ایمان پیدا کند و این خود یک نوع لطافتی است در فریضه نماز.
عصمت غزنوی، کارشناس ارشد الهیات و طلبه جامعة الزهرا(س) بر اساس روایاتی از ائمه اطهار(ع) در این خصوص، به خبرنگار ایکنا گفت: نماز یک برنامه مؤثر و ویژه برای تربیت نفوس و پاک ساختن روح است؛ نماز موجب ارتباط بین عبد و معبود میشود و دوری انسان با خدا را که نتیجه گناه است، جبران میکند.
وی اظهار کرد: ادای نماز موجب میشود تا در نمازگزار، حس اطاعت و فرمانبری زنده شود؛ این حس در شبانه روز چند بار پرورش پیدا میکند و این خود یک نوع تمرین است که انضباط و مراقب بودن و دور کردن بیارادگی از خود را بههمراه دارد. هرگاه این حس تقویت شود و در انسان نیروی کنترل کننده به نام تقوا را به وجود آورد، میتوان در سایه آن عاشقانه، سایر فرمانهای خدا را انجام داد و در پرتو آن از عصیانها دور شد.
کارشناس ارشد الهیات بیان کرد: ما در نماز به خود تلقین میکنیم که معبود حقیقی خداست و درخواستهای خود را تنها از خدا طلب میکنیم. خداوند را از تمام نقائص و عیوب، پاک و منزه میخوانیم و از یکتایی و بیهمتایی او سخن میگوییم. اینها همه درسهایی از مکتب نماز است.
نماز به فرموده پیامبر اکرم(ص)، معراج مؤمن است. عبادتی که کلید بهشت است و امیرالمؤمنین(ع)، در عظمت آن میفرماید « لَو يَعلَمُ المُصَلّى ما يَغشاهُ مِنَ الرَّحمَةِ لَما رَفَعَ رَأسَهُ مِنَ السُّجودِ»، اگر نمازگزار بداند تا چه حد مشمول رحمت الهى است، هرگز سر خود را از سجده بر نخواهد داشت.