اخلاص؛ شرط فراموش‌شده پذیرش اعمال

سیما گودرزی، مدرّس حوزه علمیه زینبیه شهرستان سراوان، در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از سیستان و بلوچستان گفت: واژه اخلاص به‌معنای خالص کردن و عدم آمیختگی است و در اصطلاح، یعنی نیت ما از انجام یک عمل خیر، رضایت خدا باشد و رنگ ریا، تظاهر و خودنمایی نگرفته باشد.
وی ادامه داد: خداوند در قرآن کریم از انسان می‌خواهد تا در عملش، اخلاص داشته باشد، از جمله در آیه 162 سوره مبارکه انعام آمده است «قُل اِنَّ صَلاتى و نُسُكى و مَحياىَ و مَماتى لِلّهِ رَبِّ العالمين؛ بگو همانا نماز و ديگر عبادات من، و زندگى و مرگ من براى خداست که پروردگار جهانيان است».
مدرّس حوزه علمیه زینبیه سراوان بیان کرد: اخلاص در عمل، مسئله‌ای نیست که بتوان آن را نادیده گرفت، بلکه گاهی از خود عمل نیز مهمتر بوده و طبق فرموده نبی مکرم اسلام، شرط پذیرش اعمال، اخلاص است؛ شرطی که متأسفانه از آن غفلت می‌شود.
وی افزود: وقتی عملی را برای رضایت شخص دیگری انجام دهیم، در واقع او را پرستش کرده‌ایم، در حالی که در قرآن کریم آمده است «لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ؛ معبودي جز من نيست بنابراين تنها مرا پرستش كنيد» (آیه 25 سوره انبیاء). اگر ظاهری باشد نیز نفاق محسوب می‌شود.
گودرزی اظهار کرد: امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند افضل اعمال، این است که اگر چیزی را دوست داریم به خاطر خدا باشد و اگر دشمن می‌داریم نیز به خاطر خداوند باشد.
وی ادامه داد: تصور کنید اگر در جامعه‌ای همه مردم فعاليت‌های روزمره خود را فقط به خاطر رضايت خداوند انجام دهند و در مقابل لطفی که به دیگری می‌کند، چشمداشتی نداشته باشد، چه اتفاقی می‌افتاد.
این مدرس حوزه علمیه بیان کرد: وجود اخلاص و عدم چشم‌داشت در برابر نیکی‌ها باعث می‌شود تا در جامعه غرور، پستی و بی‌عدالتی جایگاهی نداشته باشد.