فضیلت علی(ع) نه در قدرت شمشیر بلکه در ایمان است

هانیه پنبه‌پز، مدرس حوزه و دانشگاه در گفت‌وگو با ایکنا از سیستان‌وبلوچستان، گفت: امیرالمؤمنین علی(ع) شخصیتی است که در میان دوست و دشمن، ناشناخته مانده است؛ اگر یک یهودی ایشان را نشناسد، عجیب نیست، اما اینکه ایشان میان مسلمانان و پشت همه ستایش‌هایی که از ایشان می‌شود، باز هم غریب و ناشناخته بماند، باعث تأسف است.

وی ادامه داد: چیزی جز لطف خدا نیست که به دنیای بشری، شخصیتی همچون علی(ع) را هدیه داده است؛ شخصیتی که همه ابعاد زندگی‌اش قابل پیروی کردن است؛ حتی کسانی که اسلام را قبول ندارند، شخصیت علی(ع) را تحسین کرده‌اند.

این مدرس حوزه و دانشگاه بیان کرد: خداوند در قرآن درباره پیامبر(ص) می‌فرماید «وَمَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَی. إِنْ هُوَ الاّ وَحْیٌ یُوحَی» (سوره نجم، آیه 3) یعنی سخن پیامبر از روی هوای نفس نیست، بلکه سخن او، کلام وحی است؛ بنابراین برای اینکه علی(ع) را بشناسیم، باید ببینیم رسول خدا(ص) درباره ایشان چه نظری داشته‌اند.

وی گفت: ابن ابی‌الحدید نقل می‌کند که رسول خدا(ص) فرمود «عَلِیٌّ مَعَ الحَقِّ وَالحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ یَدُور مَعَهُ حَیثُما دارَ» یعنی علی با حق و حق با علی است، هر کجا علی باشد، حق نیز بر محور او می‌گردد. همچنین می‌فرمایند «من ترازوی اعمالم و علی شاهین آن ترازوست»؛ بنابراین هر جا خواستیم ببینیم چقدر از حق فاصله گرفته‌ایم، باید خود را ارزیابی کنیم که چقدر از علی(ع) دور شده‌ایم.

پنبه‌پز اظهار کرد: ما نیاز داریم که علی(ع) را بشناسیم؛ مجالس ما نباید صرفاً مجالس ذکر مصیبت باشد، بلکه باید مجالس ذکر فضیلت باشند؛ البته باید فضایل علی(ع) را با معیارهایی که خودش داشته، بشناسیم و نه با معیارهای خودمان. اینکه علی(ع) در قلعه خیبر را کند، قدرت بازوی ایشان نبود، قدرت ایمان بود و رسول خدا(ص) فرمود: «ضَربَةُ عَلِی یَومَ الخَندَقِ اَفضَلُ مِن عِبادَةِ الثّقلین؛ ارزش ضربه علی در خندق، بالاتر از عبادت تمام جنّ و انس ‍ است».

وی افزود: فضیلت علی(ع) در قدرت شمشیر نیست، در قدرت ایمان ایشان است؛ تمام رفتارهای ایشان، چه شمشیر زدن در میدان جنگ، چه حکومت کردن با آن عدالت خشک و سختگیرانه‌ای که حتی در مقابل برادرش عقیل هم انعطاف نشان نمی‌دهد، چه در یتیم‌نوازی و چه در عبادت، همه بر محور ایمان به خدا بوده و این راهی است که قابل پیروی کردن است.

این مدرس حوزه علمیه اظهار کرد: اگر علی(ع) در میدان جنگ شمشیر می‌زد، خصومت شخصی نداشت و فقط برای دین خدا بود؛ وقتی هم به حکومت رسید، فرمود تنها به این انگیزه خلافت را قبول می‌کنم که بتوانم حقی را استوار کنم و جلوی باطلی را بگیرم؛ هرگز به زور از کسی بیعت نگرفت، با مخالفان سختگیری نمی‌کرد و آنان را از مقرری محروم نمی‌ساخت، حتی یهودیان در خلافت ایشان امنیت و آزادی داشتند.

وی اضافه کرد: وقتی می‌گوییم علی(ع) باید الگو باشد، یعنی در همان راهی قدم بگذاریم که ایشان گذاشت و این همان راه ایمان و اخلاص است؛ اگر علی(ع) صد درجه‏‌اش را رفت و آن شد، ما یک درجه‏‌اش را برویم و یک صدم علی بشویم، ولی راه را گم نکنیم.

پنبه‌پز بیان کرد: رفتار ما باید علی‌وار باشد؛ چراکه ما ادعا داریم که مریدان و شیعیان علی(ع) هستیم؛ اگر کسی بخواهد علی(ع) را بشناسد، به رفتار و عملکرد ما نگاه می‌کند، بنابراین نباید مایه ننگ علی(ع) باشیم. چرا جامعه‌ای که مرید علی(ع) است، این‌قدر دروغ و دغل دارد؟

وی گفت: روزی شخصی خدمت امام صادق(ع) عرض کرد که من نام شما و پدران شما را بر فرزندان خود گذاشته‌ام، آیا این عمل به کمک من می‌آید؟، حضرت فرمود «بله، مگر دین غیر از محبت است» اما بلافاصله این آیه را تلاوت کردند که «إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ» (آل عمران، آیه 31) یعنی اگر خداوند را دوست مى‏‌دارید، پس مرا پیروى كنید، تا خدا نیز شما را دوست بدارد. یعنی محبت تنها کافی نیست، باید با عمل همراه باشد.

این مدرس دانشگاه اظهار کرد: اگر پیرو علی(ع) هستیم، باید بدانیم که ایشان همان‌گونه که مجاهد مخلص خدا بود، در محراب عبادت هم در اوج خضوع و خشوع بود، اگر بر مسند خلافت نشسته بود، آبیاری و زراعت هم می‌کرد، چاه می‌کند و در راه خدا وقف می‌کرد؛ مظهر علم، حلم و بردباری بود و ایمان در تمام وجودش جریان داشت.