اعتقاد به امامت، یعنی قدم گذاشتن در مسیر امام

حجت‌الاسلام علیرضا بامری، مدرس حوزه علمیه زاهدان در گفت‌وگو با ایکنا از سیستان‌وبلوچستان گفت: واقعه‌ای که در آخرین سفر حج رسول‌الله(ص) رخ داد و به غدیر خم مشهور است، واقعیتی است که در کتب شیعه و سنی نقل شده و در اصل واقعه، هیچ تردیدی نیست.

وی ادامه داد: در این روز، پیامبر اکرم(ص) در اجتماع باشکوهی متشکل از حدود صدهزار نفر، دست مبارک امیرالمؤمنین(ع) را بالا برده و می‌فرمایند «مَن كُنتُ مَولَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَولَاهُ اللَّهُمَّ وَالِ مَن وَالاهُ وَ عَادِ مَن عَادَاهُ وَ انْصُرْ مَن نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَن خَذَلَهُ» یعنی هر کس که من مولای اویم علی مولای او است؛ خدایا دوست بدار آن کس که او را دوست دارد و دشمن بدار آن کس که او را دشمن دارد. تا اینجا هیچ تردیدی و اختلاف نظری وجود ندارد؛ تنها نقطه اختلاف اینجاست که شیعیان معتقدند در این اجتماع، مسأله خلافت و جانشینی مطرح شده است.

مدرس حوزه علمیه زاهدان بیان کرد: ما اینجا قصد نداریم مسائل اختلافی را مطرح کنیم، زیرا علمای شیعه استدلال‌هایی دارند و برادران اهل سنت ما هم استدلال‌های خودشان را دارند، بنابراین بررسی این مسائل نیز باید در سطح حوزه‌ها و میان علما صورت گیرد، اما مسأله‌ای که اهمیت دارد، خود کلمه «مولا» است.

وی افزود: کلمه «مولا» را به هر معنایی که در نظر بگیریم، چه مانند شیعیان آن را تعبیر به جانشینی کنیم و چه مانند اهل سنت آن را دوستی تعبیر کنیم، مفهوم «پیروی کردن» و «پیشوا بودن» در آن نهفته است؛ یعنی راه علی(ع) همان راه رسول‌الله(ص) است و اعتقاد به مولا بودن علی(ع)، یعنی قدم گذاشتن در مسیری که ایشان رفته است.

بامری اظهار کرد: یک امام جماعت را در نظر بگیرید؛ وقتی امام به رکوع می‌رود، مأمومین همه باید به رکوع بروند، وقتی به سجده می‌رود، همه باید به سجده بروند و اگر شخصی در این حین قنوت بخواند، مسخره و تعجب‌آور است؛ اعتقاد به مولا نیز این‌چنین است.

وی گفت: وقتی رسول خدا(ص) می‌فرمایند هر کس من مولای او هستم، علی(ع) باید مولای او باشد، یعنی اگر در مسیر علی(ع) حرکت کردی، به سرمنزل مقصود خواهی رسید و اگر از این راه منحرف شدی، هر راهی که بروی، بیراهه است؛ شیعه یا سنی بودن مطرح نیست؛ مهم این است که راه ما همان راه علی(ع) باشد، چه شیعه باشیم و چه سنی.

این مدرس حوزه اضافه کرد: راه علی(ع) چیست که ما باید در آن راه قدم بگذاریم؟ راه او، راه ایمان است؛ ایمان به لسان، ایمان به قلب و در نهایت، ظهور و بروز ایمان در عمل. وقتی در روایات می‌خوانیم که محب علی(ع) از آتش دوزخ در امان است، یعنی محب باید شبیه محبوب خود شود، محبت تنها معیار نیست، باید سعی کنیم در اعتقاد و در عمل، به محبوب خود نزدیک شویم.

وی بیان کرد: اگر مولای ما «کریم» است، ما نباید بخیل باشیم؛ اگر مولا و محبوب ما «صادق» است و ما به دروغ گفتن عادت کرده‌ایم، یعنی محب او نبوده‌ایم و این محبت ما فقط یک ادعای دروغ است؛ اگر توانستیم محب بودن خود را در عمل به اثبات برسانیم، همان‌طور که ائمه اطهار(س) وعده داده‌اند، از آتش دوزخ در امان خواهیم بود.

بامری اظهار کرد: عید غدیر، عید بزرگی است، زیرا مسیر و سرنوشت ما را تعیین می‌کند؛ روزی است که مولای ما از سوی محبوب‌ترین بنده خدا، یعنی پیامبر عظیم‌الشأن اسلام، معرفی می‌شود. چه علی(ع) را خلیفه بعد از رسول‌الله(ص) بدانیم و چه دوست او، در اصل ماجرا تغییری پیش نمی‌آید؛ برای رسیدن به خدا، راهی جز قدم گذاشتن در مسیری که مولا رفته، وجود ندارد.