7 نکته از آیه 286 سوره بقره

به گزارش ایکنا، نکات هفت‌گانه‌ای که می‌توان از آیه 286 سوره بقره استنباط کرد در ادامه می‌آید:

1- اساس گفتار را بر تکلم وحده (من چنین و چنانم) قرار داده است نه غیبت (خدا چنین و چنان است) و نه سیاقی دیگر نظیر غیبت. این سیاق دلالت دارد بر اینکه خدای تعالی نسبت به مضمون آیه کمال عنایت را دارد.

2- تعبیر فرمود به (عبادی بندگانم) و نفرمود (ناس مردم) یا تعبیری دیگر نظیر آن و این نیز عنایت یاد شده را بیشتر می‌‏رساند.

3- واسطه را انداخته و نفرموده است (در پاسخشان بگو چنین و چنان) بلکه فرمود: «چون بندگانم از تو سراغ مرا می ‏گیرند من نزدیکم».

4- جمله (من نزدیکم) را با حرف (انّ) که تاکید را می ‌رساند مؤکد کرد و فرمود: «فانی قریب».

5- نزدیکی را با صفت بیان کرد و فرمود: «نزدیکم» نه با فعل (من نزدیک می ‏شوم) تا ثبوت و دوام نزدیکی را برساند.

6- در افاده اینکه دعا را مستجاب می‌‏کند تعبیر به مضارع آورد نه ماضی تا تجدد اجابت و استمرار آن را برساند.

7- وعده اجابت یعنی عبارت (اجابت می ‏کنم دعای دعا کننده) را مقید کرد به قید (اذا دعان- در صورتی که مرا بخواند) با اینکه این قید چیزی جز خود مقید نیست، چون مقید خواندن خدا است و قید هم همان خواندن خدا است و این دلالت دارد بر اینکه دعوت داعی بدون هیچ شرطی و قیدی مستجاب است نظیر آیه «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ» (غافر/60).

این هفت نکته همه دلالت دارد بر اینکه خدای سبحان به استجابت دعا اهتمام و عنایت دارد. از طرفی در این آیه با همه اختصارش هفت مرتبه ضمیر متکلم (من) تکرار شده است و آیه‌‏ای به چنین اسلوب در قرآن منحصر به همین آیه است.