غفلت شیعیان از حقایق زیارت‌نامه‌ها / کلید تشخیص گزاره‌های تاریخی غلط از صحیح کدام است؟
عبدالحسین طالعی با بیان اینکه زیارت‌نامه‌ها بیان مستقیم ائمه(ع) و از منابع معتبر ما است، گفت: عجیب است که در قضیه عاشورا به همه تواریخ معتبر و غیر معتبر، ضعیف و قوی مراجعه می‌کنند، اما به زیارت‌نامه‌ها که از معتبرترین متون ما است، رجوع نمی‌کنند، در حالی که گنجینه‌های حقایق آنجا موج می‌زند و کلید تشخیص گزاره‌های تاریخی غلط از صحیح در همان زیارت‌نامه‌ها است.
به گزارش ایکنا از خوزستان، عبدالحسین طالعی، محقق و عضو هیئت علمی دانشگاه قم در ادامه جلسات خود با عنوان «عاشورا، معرفت، انتظار» گفت: عاشورا دو فصل دارد؛ فصل اول آن مربوط به شهادت حضرت اباعبدالله(ع) بود، اما این همه مطلب نبود دشمنان دین هرچه توانستند چه قبل از عاشورا و چه بعد از آن تلاش کردند با فضا سازی جنایت خود را توجیه کنند و از خود چهره‌ای موجه بسازند، اما به برکت حضور و جهاد ائمه اطهار(ع) در هر دو فصل در تلاش خود ناکام ماندند و با جهاد ائمه(ع) بعد از سیدالشهدا(ع) خیلی از حقایق روشن شد.
وی ضمن گرامیداشت یاد آیت‌الله محمدرضا کریمی گفت: ایشان مردی پرکار و بی‌حاشیه بود و زحمات زیادی کشید. مرحوم کریمی در زمان حیات، علاقه‌ای نداشت شناخته شود، اما ما وظیفه داریم او و آثار گرانقدرش را بشناسانیم. یکی از خدمات مهم علمی آیت‌الله کریمی کتابی به نام «تهمت‌های ناروا به ساحت مقدس رسول خدا(ص)» است. این کتاب ۸۸۰ صفحه است که ترجمه‌ای بر کتاب «شوارق النصوص فی تکذیب اللصوص» اثر مرحوم علامه میرحامد حسین هندی نیشابوری است. به گفته علامه میر حامد حسین درباره چند نفر در صدر اسلام حدیث جعلی ساخته‌اند. ایشان این احادیث را در این کتاب بررسی کرده است.
طالعی ادامه داد: مرحوم کریمی ترجمه کتاب را با این روایت از امام صادق(ع) شروع کرده که کسی که نسبت به ظلم‌هایی که به ما شده است، معرفت پیدا نکند، در این ظلم‌ها شریک است. آقای کریمی انگیزه خود را از ترجمه کتاب، این حدیث شریف می‌داند. جالب است بدانید که میرحامد حسین تنها با منابع حدیثی اهل تسنن ثابت می‌کند این احادیث جعلی هستند و راویان آنها قابل اطمینان نیستند.
این استاد دانشگاه افزود: بیان این مطالب برای این است که بدانیم وقتی سیدالشهدا(ع) می‌فرمایند: «أُُریدُ أنْ آَمُرَ بالمَعروفِ و أنهی عَنِ المنکَرِ» هدف حضرت سیدالشهدا(ع) به فرموده خودشان، امر به معروف و نهی از منکر است، اما نباید این امر به معروف و نهی از منکر را به برخی مستحبات و فروع دین تنزل دهیم، بلکه یادمان باشد این معروف آن است که حضرت رسول خدا(ص) در خطبه غدیر فرمودند که در رأس امر به معروف و نهی از منکر، ولایت اهل بیت(ع) است و حاضران باید آن را به گوش دیگر مردمان تا قیام قیامت برسانند. نهی از منکر این است که مردم را از قبول ولایت دشمنان خاندان نور باز داریم و کار سیدالشهدا(ع) همین بود.
سردبیر مجله کتاب‌شناسی شیعه در بخش دیگری از سخنان خود گفت: در زیارت امام رضا(ع) عبارتی وجود دارد که در آن می‌گوییم:« قَتَلَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَکَ بِالْأَیْدِی وَ الْأَلْسُنِ»: خداوند بکشد کسی که شما را با دست و زبان کشت. درباره حضرت سیدالشهدا(ع) نیز چنین است. کسانی که در زمان حضرت سیدالشهدا(ع) حضور داشتند وظیفه داشتند تا لحظه آخر از امام زمانشان دفاع کند، در آن زمان مرحله قتل با دست بود و پس از آن مرحله قتل با زبان است، یعنی عده‌ای تلاش می‌کنند با زبان و بیان و قلم خود سیدالشهدا(ع) را بکشند. وظیفه ما این است که با زبان و بیان و قلم از ساحت مقدس ایشان دفاع کنیم. این وظیفه‌ای سنگین و تمام نشدنی است و همچنان ادامه دارد.
وی با اشاره به تکرار برخی شبهات درباره حضرت سیدالشهدا(ع)، بر پاسخ‌گویی به آنها تأکید کرد و گفت: عجیب است که شیعیان در قضیه عاشورا به همه تواریخ معتبر و غیر معتبر، ضعیف و قوی مراجعه می‌کنند، اما به زیارت‌نامه‌ها که از معتبرترین متون ما است، رجوع نمی‌کنند، به خصوص کتابی مثل کامل الزیارات که در ردیف اول منابع معتبر شیعی قرار دارد، در حالی که گنجینه‌های حقایق آنجا موج می‌زند و کلید تشخیص گزاره‌های تاریخی غلط از صحیح در همان زیارت‌نامه‌ها است، چرا که «اهل البیت، ادری به ما فی البیت»: خانگی داند که اندر خانه چیست.
این استاد دانشگاه ادامه داد: از جمله تحریف‌هایی که در واقعه عاشورا به وجود آوردند طرح این سوال بود که چرا حضرت سیدالشهدا(ع) با وجود برخورداری از قدرت معنوی و علم امامت در مقابل ظلم و جنایت یزیدیان کاری نکردند؟ بنابراین یا امام حسین(ع) فاقد علم الهی بودند یا یزید چنانکه می‌گویید ظلم و جنایتی نکرد و آنچه روی داد، اقدام عده‌ای بود که نسبتی با بنی امیه نداشتند. در پاسخ این سوال به یک روایت شیخ صدوق در کمال الدین اشاره می‌کنیم. وی این روایت را از استادش محمد بن ابراهیم بن اسحاق طالقانی از مشایخ بزرگ شیعه در زمان خود نقل کرده است.
طالعی ادامه داد: این شخص یعنی محمد بن ابراهیم می‌گوید من در محضر سفیر سوم حضرت بقیه الله(عج)؛ حسین بن روح نوبختی نشسته بودم. فردی از ایشان سوالی طرح کرد: آیا حسین بن علی(ع) ولی خدا بود؟ ایشان گفتند: بله. مرد پرسید: آیا قاتل امام حسین(ع)، دشمن خداست؟ جناب نوبختی گفتند: بله. مرد بار دیگر پرسید: ممکن است خداوند اجازه دهد دشمن او بر ولی او مسلط شود؟ جناب نوبخت این چنین جواب داد: خداوند متعال جسم نیست که با مردم رودررو و مقابل حرف بزند، از طرفی خداوند می‌خواهد مردم را هدایت کند. لذا فرستادگانی در ظاهر بشری می‌فرستد که با آنها سخن بگوید. مردم وقتی حجت‌های خدا را می‌بینند به دلیل ظاهر بشری، آنها را انکار می‌کنند، از این رو خداوند برای آنها معجزاتی قرار داد. برخی از آنها با دیدن معجزات گفتند این خداست! حکمت خداوند اقتضا کرد که در برخی زمان‌ها حجت خود را غالب قرار دهد و در برخی زمان‌ها مغلوب و این کار برای دو هدف است: اولاً مردم اینها را خدا ندانند و بدانند کسی که مغلوب می‌شود، خدا نیست و دوم بر مصائب و امتحان‌ها صبر کنند و به فضیلت صبر برسند.
این استاد دانشگاه گفت: عبارت جناب نوبختی چنین است: «لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَةٍ وَيَحْيَىٰ مَنْ حَيَّ عَنْ بَيِّنَةٍ» تا باب هدایت باز شود و هر کس می‌خواهد راه نجات یا هلاکت را انتخاب کند از روی دلیل و برهان و تعقل باشد. جناب طالقانی می گوید در ذهن من خطور کرد آیا این پاسخ جامع و گویا را جناب نوبختی از ناحیه خود گفته است یا از ناحیه امام عصر(عج). فردای آن روز وقتی نزد ایشان رفتم، قبل از اینکه سخنی بگویم، جناب نوبختی فرمود: اگر مرا از آسمان پرتاب کنند و بدنم قطعه قطعه شود و پرندگان قطعه‌های بدنم را بخورند و ... برای من آسان تر است از اینکه در دین خدا از ناحیه خودم حرف بزنم(این ویژگی خاص سفرای امام عصر(ع) است) و آنچه گفتم اصل کلام حضرت حجت(عج) است.
انتهای پیام
