توجه به ویژگی ذکر در اصلاح رویکرد به قرآن + فیلم

به گزارش ایکنا، مجموعه درس‌گفتارهایی با عنوان «مشقی برای قرآن‌خوانی؛ اصلاح رویکرد رجوع به قرآن» ویژه ماه مبارک رمضان در ۳۰ قسمت تهیه شده است که قسمت ششم آن با تدریس احمدرضا اخوت، مدیر مجمع مدارس دانشجویی قرآن و عترت، تقدیم مخاطبان ایکنا می‌شود. در ادامه متن و فیلم سخنان ایشان را بخوانید و ببینید؛

«بِسمِ اللهِ الرَّحمَنِ الرَّحیم، وَ بِه نَستَعین، إنَّهُ خَیرُ نَاصِرٍ وَ مُعینٍ

ان‌شاء‌الله به وسیله قرآن، دلمان شاد، قلبمان نورانی، چشممان بینا و گوشمان شنوا باشد به برکت صلوات بر محمد و آل محمد

در اصلاح رویکرد به قرآن، یکی از جنبه‌هایی که بایستی توجه کنیم خود ویژگی ذکر بودن قرآن است، گفتیم قرآن حقیقتی است که نازل شده و مربوط به درون انسان و قرائت کردن است، یکی از ویژگی‌هایی که به واسطه سوره مبارکه صاد به قرآن نسبت داده شده، «ص وَالْقُرْآنِ ذِي الذِّكْرِ» (آیه 1) صاحب ذکر بودن است یعنی می‌تواند انسان را به غیب متصل کند.

ذکر چیست؟ ما به آن می‌گوییم یاد، ولی واقعاً خیلی بالاتر از یاد است، درست است که آدم وقتی یادش می‌رود مثل اینکه اصلاً هیچ هویتی ندارد و همه هویت انسان به آن یاد و ذکر است ولی خیلی بالاتر از این است، شما اسمتان چیست؟ اسمم فلان است، یادتان آمد، پسر یا دختر کی هستید؟ نام پدر و مادر را می‌گوییم اینها یاد است، در یاد یک حالت اتصالی وجود دارد، اگر به من بگویند که خدای تو کیست؟ من بگویم خدای من الله است، خدای من رب العالمین است، خدای من اله عالمین است، خود این هم یک یاد است، شما کی را می‌پرستید؟ من خدا را می‌پرستم، یادت هست کی را می‌پرستی؟ یادم هست که خدا را می‌پرستم، خود این یاد یک حالتی از اتصال دارد. ولی وقتی درباره خدا این یاد مطرح می‌‌‌شود مثل اینکه بگویند شما کی هستید بگویید من بنده خدا هستم، به کی می‌گویند بنده خدا؟ به رسول خدا می‌گویند بنده خدا، یعنی کسی که هیچ تعلقی به غیر خدا ندارد.

یکی از کارهایی که قرآن می‌کند چیست؟ این است که انسان را به ذکر مسلح می‌کند یعنی به یاد انسان می‌آورد که کجا بوده، متعلق به کیست و کجا باید برود، بنده کسی نیست، مالک چیزی هم نیست، خدا مالک نفع و ضرر اوست و هر چه دارد از خداست، هر کاری که می‌خواهد کند باید از خدا حرف‌شنوی داشته باشد این حالت ذکر یعنی حالتی از اتصال به غیب که مهم‌ترین غیب عالم هم خود خداست و همه حقایقی که در این عالم وجود دارد؛ بنا بر این یکی از ویژگی‌های قرآن، این حالت اتصا‌ل‌دهندگی قرآن به غیب است، اگر کسی می‌خواهد به غیب متصل شود هیچ چاره‌ای ندارد مگر اینکه به قرآن متصل شود، مگر غیب برای انسان مهم نیست، به خاطر اینکه همه چیز انسان وصل به غیب است، کی شما از دنیا می‌روید؟ غیب است، کجا زندگی می‌کنید؟ غیب است، چه کار می‌کنید بعداً غیب است، همه انسان، البته بیشترش غیب است.

کار قرآن این است که انسان را متصل می‌کند به غیبی که مقدراتش را به خوبی رقم می‌زند، غیب‌دانی خیلی چیز جالب و مهمی هم نیست ولی انسان وقتی با قرآن به غیب متصل می‌شود، از قرآن همان چیزهایی را دریافت می‌کند که لازم است و برایش جایز است و در زندگی‌اش ممکن است برایش موفقیت ایجاد کند نه آن چیزی که مزاحم اوست و در ذهن او ایجاد اختلال می‌کند، ذهن او را به هم می‌ریزد، روان او را پریشان می‌کند، دقیقاً همان حقایقی را می‌گوید که لازم است در او مستقر و جاری شود.

سوره مبارکه صاد وجه ذکر بودن قرآن را بیان می‌کند و اینگونه بیان می‌کند که هر کسی به وسیله قرآن صاحب ذکر شود، دستش، چشمش و تمام اعضای بدنش مطابق آن چیزی که خداوند می‌خواهد فعال می‌شود، یعنی یک چیزی می‌شود خواستنی و خیلی مطلوب خداوند، دست و دل باز می‌شود، می‌گویند فلانی خیلی باعرضه است و خیلی وجود دارد، انسان باوجود می‌شود، در واقع ذی ذکر بودن قرآن، یعنی قرآن، انسان را باوجود، باعلم و باغیب می‌کند، منتهی غیبی که برایش منفعت دارد.

ان‌شاءالله به وسیله قرآن نورانی شویم و این نور را به همه انسان‌های دیگر صادر کنیم به برکت صلوات بر محمد و آل محمد».