اعلام بیزاری از بدعت‌گذاران و رعایت نشدن حرمت قرآن
به دنبال آوازخوانی قرآن کریم در آغاز اجرای کنسرت موسیقی از سوی یکی از خوانندگان شهیر کشور در تعطیلات نوروزی، عباس سلیمی، استاد و خادم قرآن در یادداشتی به نقد این اتفاق پرداخت.
به گزارش ایکنا، به دنبال آوازخوانی قرآن کریم در آغاز اجرای کنسرت موسیقی از سوی یکی از خوانندگان شناخته شده کشورمان، عباس سلیمی، پیشکسوت قرآن در یادداشتی به نقد این حرکت پرداخته است. مشروح این یادداشت در ادامه آمده است؛
«بسم الله الرحمن الرحیم
فاین تذهبون؟!
زیباترین عشق خدا مستور مانده/ ما غافلیم و بین ما مهجور مانده!
غربت و مهجوریت قرآن، از جمله مسائل مهمی است که در قالب یک شکایت تکان‌دهنده از سوی پیامبر اکرم(ص) در روز قیامت مطرح و حضرتش در محضر خدای احکم‌الحاکمین دادخواهی می‌کند و بدا به‌حال ما اگر نام ما نیز در شمار متهمین آن شکوائیه درج شده باشد!
این مهجوریت و غربت در ابعاد مختلف قابل تصور است، از مهجوریت در قرائت و آموزش قرآن گرفته تا غربت در تدبر و عمل به آن و تا عدم رعایت حرمت و قداست آن کتاب مقدس آسمانی ...
یادداشت؛ نقدی بر آوازخوانی آیات قرآن
سکوت در برابر مهجوریت و غربت قرآن نیز یک گناه محسوب شده و نباید در این زمینه بی‌تفاوت بود، حتی اگر نسبت به این تذکرات بی‌اعتنایی و بی‌توجهی شود!
در این روزگار و در دنیای مادی ما اینگونه است که احساس رضایت و خشنودی نسبت به اعمال نیک دیگران پاداش خاصی ندارد، همانگونه که رضایت در مورد اعمال زشت و ناپسند دیگران نیز مجازاتی ندارد، اما از منظر دین و از نگاه امیرمؤمنان حضرت علی‌بن ابی‌طالب(ع) اینگونه نیست و براساس مفاد حکمت ۱۵۴ نهج‌البلاغه «الرّاضی بِفِعلِ قومٍ كالدّاخِلِ فيهِ مَعَهُم، و عَلى كُلِّ داخِلٍ فی باطِلٍ إثمانِ: إثمُ العَمَلِ بِهِ، و إثمُ الرِّضا بِهِ» آن كس كه به كار جمعيتى راضى باشد، همچون كسى است كه در آن كار با آنها شركت نموده، كسی كه در انجام كار باطل دخالت دارد، دو گناه مى‌كند گناه عمل و گناه رضايت به آن ولى شخصى كه بيرون از دايره عمل بوده اما به آن راضى است مرتكب يك گناه مى‌شود و آن، گناه رضايت است.
حکمت آن هم این است که وقتی رضایت و خشنودی نسبت به کارهای دیگران در قلب انسان جایگزین شد تدریجاً در سخنان و رفتار او، خود را نشان می‌دهد، زیرا نمی‌شود انسان به چیزی محبت و علاقه داشته باشد و در اعمال و گفتار او منعکس نشود.
براساس همین واقعیت است که گرچه ناقه ثمود را یک نفر کشت، اما چون دیگران نسبت به آن رضایت داشتند، همگی دچار عذاب شدند.
و یا آنان که در کربلا، سرور و سالار شهیدان را مظلومانه به شهادت رسانیدند، اگر چه عده خاص و معدودی بودند، اما در زیارتنامه‌ها، همه کسانی که نسبت به این جنایت رضایت دارند نیز مورد لعن و نفرین قرار می‌گیرند: «و لعن‌الله امةً، سمعت بذلک، فرضیت به!»
امروزه ممکن است به‌خاطر برخی از ملاحظات و توجیهات و سازش‌کاری‌ها، کسی متعرض پاره‌ای از رویدادهای اجتماعی نشود و یا در صورت نقد و اعتراض و اظهارنظر، مورد هجمه قرار گرفته و یا متهم به مخالفت با هنر! عدم درک شرایط روز جامعه، افراطی‌گری و سایر انگ‌های غیرمنصفانه شود، اما چه باک که کلام به‌حق قرآن «وَلا يَخافونَ لَومَةَ لائِمٍ» تکلیف ما را در مخالفت با بدعت‌ها روشن کرده و جوسازی‌ها نباید موجب شود که حرمت و قداست قرآن کریم، آخرین کتاب مقدس آسمانی مغفول واقع شده و یا سکوت شاگردان قرآن حمل بر رضایت و خشنودی از عملکرد کسانی شود که به بهانه ابداع و نوآوری هنرمندانه، بدعت را پیشه ساخته و حرمت‌ها را پاس نمی‌دارند!
چه ضرورت و منفعتی داشت که آیات مناجاتی و روح‌بخش سوره مبارکه بقره یا آل عمران که در ذات خود زیباترین و با شکوه‌ترین موسیقی کائنات را دارد، در یک کنسرت و با آلات و ادوات موسیقی اجرا شود؟!
آیا وجود نازنین پیامبر عظیم‌الشأن که تمامی قرآن بر قلب نازنین او نازل و از لسان پاک و طیب او بر جهانیان ابلاغ شده، هنگام تلاوت این آیات، العیاذ بالله، آیات قرآن کریم را به کمک تار و نی و چنگ و عود بر امت تلاوت فرموده بود؟!
آیا تأثیر شگرف تلاوت قرآن امام ساجدین و کهف العارفین حضرت امام زین العابدین(ع) که موجب توقف و میخکوب شدن سقاها در مقابل خانه حضرتش می‌شد، به مدد موسیقی رایج امروزی بود؟!
آیا تمام کارهای موسیقایی که با پندار و توهم نوآوری و انقلاب در تلاوت! تا کنون در این مقوله اجرا کرده‌اند، ذرّه‌ای قابل مقایسه با عظمت تلاوت باشکوه همین آیات توسط اساتید بزرگ و معتبری چون استاد عبدالباسط، استاد مصطفی اسماعیل، استاد محمدصدیق منشاوی و سایر ستارگان درخشان آسمان قرائت قرآن که تنها با اتکاء به حنجره پاک و نغمات خدادادی، آثار ماندگار و با عظمتی خلق نمودند، می‌باشد؟ هرگز.
باید از مدعیان این نوآوری پرسید: فاین تذهبون؟! به کدامین سو روان هستید! بی‌جهت نبود که آورنده قرآن، پیامبر اعظم(ص) قرن‌ها قبل از به‌وجود آمدن چنین شرایطی ابراز نگرانی نموده و فرموده بود: «إنّی أخافُ علَيكُمُ استِخفافا بالدِّينِ ··· و أن تَتَّخِذُوا القرآنَ مَزاميرَ». نگرانى من براى شما اين است كه دين را سبك شماريد ... و قرآن را با ساز و آواز بخوانيد!
در این ماجرا هیچ تفاوتی هم وجود ندارد، چه یک قاری یا مداح مبادرت به این کار کند و چه یک خواننده به بهانه برگزاری کنسرت بهاری در اصفهان!
همه بانیان و مجریان و حامیان بدعت‌گذار اینگونه اقدامات و همه سازمان‌ها و نهادها و متولیان امور قرآنی و فرهنگی بدانند که قرآنیان واقعی و قاطبه جامعه ایمانی کشور از اینگونه اقدامات و عملکرد نامناسب آنان و عدم رعایت حرمت قرآن ناخرسند و بیزار بوده و روش آنان در اینگونه برنامه‌ریزی‌ها به بهانه جذب جوانان و مردم یا برخی توجیهات دیگر محکوم است.
به‌نظر می‌رسد تلاوت آیات قرآن کریم با هیچ توجیه و بهانه‌ای، نیازی به استفاده از ارکستر و آلات و ادوات موسیقی نداشته و علاوه بر عاملان اینگونه اقدامات، تمامی مدیران مسئول ذی‌ربط و متولیانی که بدون توجه به مبانی شرع انور، تنها براساس تفسیر به رأی و تشخیص خود، مجوز چنین برنامه‌هایی را صادر کرده و ابایی از حرمت‌شکنی قرآن ندارند، در نزد ملت مسلمان ایران اسلامی جوابگو بوده و در پیشگاه خداوند بزرگ و هنگام طرح دادخواست و شکایت پیامبر اکرم(ص) در روز قیامت نیز باید پاسخگو باشند.
امید است مسئولان فرهنگی و قرآنی کشور، قبل از اینکه ایام مدیریت آنان به پایان رسد در برنامه‌ریزی‌ها و تدابیر مشابه، رضایت خدا و حرمت ارزش‌های دینی را مدنظر قرار داده و ناخودآگاه، زمینه تحقق تدریجی انحراف از مسیر حق را فراهم نسازند.
زنده باد قرآن!
خادم القرآن
عباس سلیمی
